Οσούνα, δούκας του-

(Pedro Tellez Giron, τρίτος δούκας του Οσούνα, Οσούνα 1574 – Μαδρίτη 1624). Ισπανός λόγιος, στρατιωτικός και πολιτικός. Μετά τις λαμπρές σπουδές του στη Σαλαμάνκα, υπηρέτησε στη Φλάνδρα, όπου διακρίθηκε κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις των Ισπανών εναντίον των επαναστατημένων Κάτω Χωρών στα 1602-1608. Ύστερα από παραμονή τριών ετών στην αυλή του Φίλιππου Γ’, ονομάστηκε αντιβασιλιάς της Σικελίας (1611-1616) και σύντομα αναδείχτηκε ένας από τους ικανότερους Ισπανούς τοποτηρητές που διοίκησαν ποτέ τη μεγαλόνησο. Κύριο μέλημα του Ο. στάθηκε η δημιουργία ισχυρής ναυτικής δύναμης για την άμυνα των σικελικών ακτών από τις πειρατικές επιδρομές των Τούρκων και των Βερβέρων. Την αποφασιστική πάλη του εναντίον των Τούρκων τη συνέχισε ο Ο. μετά την ανάληψη της αντιβασιλείας της Νεάπολης (1616-1620). Οι προσπάθειες του αυτές ωστόσο, που απέβλεπαν στην ενίσχυση των ισπανικών θέσεων στην ιταλική χερσόνησο, αλλά και στην επέκταση της ισπανικής πολιτικής επιρροής στην Αδριατική και στην ανατολική Μεσόγειο, προκάλεσαν την αντίδραση της Βενετίας. Για να την αντιμετωπίσει ο Ο. ενίσχυσε ακόμα περισσότερο τη ναυτική δύναμη των δύο κρατιδίων (Σικελίας-Νεάπολης) και προσπάθησε να αποκτήσει τη μεγαλύτερη δυνατή ανεξαρτησία κινήσεων από τις δεσμεύσεις της κεντρικής κυβέρνησης στη Μαδρίτη. Ταυτόχρονα επεδίωξε, με τη βοήθεια των εχθρών της Βενετίας στην Ιταλία και με τη συμπαράσταση των Ουσκόκων στη Δαλματία και μερικών Ελλήνων στα Επτάνησα, να υποσκάψει το πολιτικό κύρος της Γαληνότατης Δημοκρατίας στην Αδριατική. Η πολιτική αυτή οδήγησε σε έντονες διπλωματικές, πολιτικές και σοβαρές ναυτικές συγκρούσεις και έληξε με τη λεγόμενη «συνωμοσία της Βενετίας», ένα ιστορικό γεγονός που από άλλους χαρακτηρίστηκε βενετική παγίδα για τον Ο. και τους συνεργάτες του και από άλλους ισπανική συνωμοσία για την κατάλυση της Δημοκρατίας του Αγίου Μάρκου. Οι διπλωματικές επιθέσεις των Βενετών και των συμμάχων τους προκάλεσαν τελικά (1620) την ανάκληση του και, μετά την άνοδο στον ισπανικό θρόνο του Φίλιππου Δ’, τη φυλάκιση του (1621). Με το θάνατό του οι υπόδουλοι λαοί της οθωμανικής αυτοκρατορίας και ιδίως οι Έλληνες έχασαν ένα φιλόδοξο ηγεμόνα, ο οποίος συνδύαζε τα επεκτατικά σχέδιά του στην ανατολική Μεσόγειο με τα απελευθερωτικά κινήματα των λαών της νότιας Βαλκανικής.